Αγαπώ τον εαυτό μου δεν σημαίνει ωραιοποιώ τις αδυναμίες μου, αγνοώ τα λάθη μου, αρνούμαι να προσαρμοστώ σε οποιαδήποτε κατάσταση δεν εξυπηρετεί τα θέλω μου, επιτρέπω τις ανεξέλεγκτες παρορμήσεις και κορεσμό των επιθυμιών μου.
Αγαπώ τον εαυτό μου σημαίνει τον σέβομαι αρκετά ώστε να τον βλέπω όπως είναι. Να μπορώ να αντικρύζω τις σκοτεινές του πλευρές χωρίς να αποστρέφω το βλέμμα. Να μπορώ να τον οριοθετώ και να τον περιορίζω όταν χρειάζεται.
Ο άνθρωπος δίνει μια συνεχή εσωτερική μάχη: το κακό και το καλό παλεύουν μέσα μας ασταμάτητα. Το κακό δεν νικάται με το να το αγνοώ αλλά με το να το αναγνωρίζω. Οτιδήποτε άλλο συνιστά αποφυγή ή άρνηση. Και η σύγχρονη εποχή δοξάζει την αποφυγή και την άρνηση γιατί δοξάζει ανάλογα και την ευκολία, σε οποιαδήποτε μορφή της.
Οι έννοιες της αυτοαγάπης και της αυτοαποδοχής έχουν αλλοιωθεί επειδή ακριβώς έχουν εξιδανικευτεί. Πίσω από μια μάσκα “self-love” κρύβεται η αντίσταση στην ανάληψη προσωπικής ευθύνης. Γιατί είναι απείρως πιο εύκολο να παραμείνω ο ίδιος, παρά να εντοπίσω την εσωτερική μου ρωγμή και να παλέψω ώστε να την υπερβώ.
Να αγαπήσεις τον εαυτό σου, φυσικά, αλλά να είσαι έτοιμος, όταν χρειαστεί, να τον σπάσεις σε χίλια κομμάτια – και να τον ξαναχτίσεις απ’ την αρχή.
“Ο άνθρωπος είναι ένα σχοινί τεντωμένο ανάμεσα στο ζώο και στον Υπεράνθρωπο — ένα σχοινί πάνω από την άβυσσο” ~ Φρίντριχ Νίτσε