Συγγνώμη αλλά…
Έκανα λάθος όμως…
Η συμπεριφορά του με ανάγκασε να…
Τα βιώματα μου με οδήγησαν στο να…
Καταλήγω να συμπεραίνω πως μια από τις δυσκολότερες πράξεις ενός ανθρώπου είναι η συνειδητοποίηση των σφαλμάτων του χωρίς την ανάγκη να δώσει στον εαυτό του κάποιο ελαφρυντικό.
Είναι κάτι που προσωπικά συναντώ σπάνια και όταν τυγχαίνει να το εντοπίσω το σέβομαι βαθιά.
Γιατί είναι δύσκολο, να αναλάβουμε πλήρη ευθύνη των πράξεών μας. Αυτό θα σήμαινε τον κατακερματισμό του “εγώ” μας, που τόσο απεγνωσμένα έχουμε μάθει να προστατεύουμε. Δεν αναζητάμε τη μεταστροφή, καθώς αυτή προϋποθέτει μια επώδυνη διαδικασία ενδοσκόπησης, αλλά τη δικαίωση.
Ψάχνουμε κάποιον να μας πει ότι έχουμε δίκαιο, ώστε να ελαφρύνουμε τη βαθιά ενοχή που λερώνει τη συνείδηση μας. Αυτό ωστόσο είναι μια απατηλή ανακούφιση με προσωρινή διάρκεια. Στο βάθος της ψυχής μας υπάρχει κάπου αυτή η επίγνωση, η οποία όμως χρειάζεται γερά κότσια για να ανασυρθεί.
Για να πούμε επιτέλους: Συγγνώμη. Σκέτο. Έκανα λάθος. Το παίρνω πάνω μου. Όπως και να μίλησες/ έπραξες εσύ, εγώ έχω ευθύνη για τις δικές μου πράξεις. Απολογούμαι και δεν δικαιολογούμαι. Αν το καταφέρουμε αυτό, έχουμε γίνει ήδη καλύτεροι.